To innowacyjna metoda nauki czytania i pisania. Pozwala całkowicie odmiennie (w porównaniu do metody tradycyjnej) spojrzeć na rozwój językowy dziecka. Daje możliwość indywidualnego podejścia do każdego młodego człowieka, pozwala dziecku rozwijać się we własnym tempie, rozbudza je poznawczo, uczy logicznego myślenia, rozwija sferę motywacyjną. Dzięki tej metodzie dzieci posługują się piękną i poprawną polszczyzną, chętnie samodzielnie czytają książki. Glottodydaktyka daje szansę każdemu dziecku na sukces w szkole i ułatwia start w dorosłe życie. 

Polega na wykorzystaniu w procesie dydaktyczno-wychowawczym różnych zabaw muzyczno-ruchowych oraz tańców ludowych w celu integracji dzieci. Uczy ona współdziałania w grupie, wyzwala aktywność, pobudza dzieci do ekspresji muzyczno-ruchowej. Takie ćwiczenia w grupie ułatwiają komunikację interpersonalną i uatrakcyjniają zajęcia edukacyjne.

Polega na twórczym obcowaniu z muzyką, realizującym się w różnych formach ruchu i tańca, w śpiewie, mowie, grze na instrumentach, pantomimie. Tworzenie, odtwarzanie i słuchanie stanowią integralną całość, a rozumiana w ten sposób aktywność muzyczna służy twórczemu rozwojowi. Nie ma w tym systemie miejsca dla bierności, bo zrozumieć i odczuć sens jego idei można jedynie wówczas, gdy samemu aktywnie się uczestniczy we wspólnym działaniu. 

Została stworzona przez Weronikę Sherborne. Jest to system ćwiczeń i zabaw ruchowych, propagowany na całym świecie jako jeden z ważniejszych czynników rozwoju psychomotorycznego małych dzieci. Wykorzystuje dotyk, ruch oraz wzajemne relacje fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania świadomości własnego ciała, świadomości przestrzeni i działania w niej, pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi.

Została stworzona przez Edytę Gruszczyk-Kolczyńską. Jej celem jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych. W edukacji matematycznej ważne jest to, aby mieć świadomość, w jaki sposób uczą się dzieci w wieku przedszkolnym. Nie należy kształtować pojęć matematycznych przy pomocy słów, poprzez wyjaśnianie czy opowiadanie. Najważniejsze są osobiste doświadczenia. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności, rozwija myślenie, hartuje dziecięcą odporność.W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, to znaczy słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Mówienie o wykonywanych czynnościach sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to, co ważne.